Op deze pagina kunt u de Statenvertaling raadplegen in de editie van 1637 en/of 1657. De edities 1637, 1657 en de GBS-editie kunnen naar keuze parallel worden weergegeven. (Bij parallelweergave worden bij een vers eerst de kanttekeningen met verwijsteksten getoond, daarna de verklarende kanttekeningen.)
| 1 MAer ick hebbe dit by my selven voorgenomen, dat ick niet wederom in droefheyt tot u komen en soude. |
| 2 Want indien ick u lieden bedroeve, wie is’t doch die my sal vrolick maken, dan de gene die van my bedroeft is geworden? |
| 3 Ende dit selve hebbe ick u geschreven, op dat ick [daer] komende niet en soude droefheyt hebben van de gene van welcke ick moest verblijdet worden, vertrouwende van u alle dat mijne blijdtschap uwer aller [blijdschap] is. |
| 4 Want ick hebbe u-lieden uyt vele verdruckinge, ende benautheyt des herten, met vele tranen geschreven, niet op dat ghy soudt bedroeft worden, maer op dat ghy de liefde soudt verstaen, die ick overvloedelijck tot u hebbe. |
| 5 Doch indien yemant bedroeft heeft, die en heeft niet my bedroeft, maer ten deele (op dat ick [hem] niet en besware) ulieden alle. |
| 6 Den sodanigen is dese bestraffinge genoegh, die van velen [geschiet is]. |
| 7 Also dat ghy daer en tegen [hem] liever [moet] vergeven, ende vertroosten, op dat de sodanige door al te overvloedige droefheyt niet eenighsins en worde verslonden. |
| 8 Daerom bidde ick u dat ghy de liefde aen hem bevestight. |
| 9 Want daer toe hebbe ick oock geschreven, op dat ick uwe beproevinge mochte verstaen, of ghy in alles gehoorsaem zijt. |
| 10 Dien ghy nu yet vergeeft, [dien vergeve] ick oock: want so ick oock yet vergeven hebbe, dien ick vergheven hebbe [hebbe ick ’t vergeven] om uwent wille, voor het aengesichte Christi, op dat de Satan over ons geen voordeel en krijge. |
| 11 Want sijne gedachten en zijn ons niet onbekent. |
| 12 Voorts als ick tot Troas quam om het Euangelium Christi [te prediken], ende als my een deure geopent was inden Heere, so en hebbe ick geen ruste gehadt voor mijnen geest, om dat ick Titum mijnen broeder niet en vondt: |
| 13 Maer af-scheydt van haer genomen hebbende, vertrock ick nae Macedonien. |
| 14 Ende Gode zy danck, die ons alle tijdt doet triumpheren in Christo, ende den reuck sijner kennisse door ons openbaer maeckt in alle plaetsen. |
| 15 Want wy zijn Gode eenen goeden reuck Christi, in de gene die saligh worden, ende in de gene die verloren gaen. |
| 16 Den desen wel eenen reuck des doots ter doot: maer den genen eenen reuck des levens ten leven. Ende wie is tot dese dingen bequaem? |
| 17 Want wy en dragen niet, gelijck vele, het woordt Godts te koop, maer als uyt oprechtigheyt, maer als uyt Gode, in de tegenwoordigheydt Godts, spreken wy het in Christo. |
