Op deze pagina kunt u de Statenvertaling raadplegen in de editie van 1637 en/of 1657. De edities 1637, 1657 en de GBS-editie kunnen naar keuze parallel worden weergegeven. (Bij parallelweergave worden bij een vers eerst de kanttekeningen met verwijsteksten getoond, daarna de verklarende kanttekeningen.)
| 1 DOe seyde Salomo: De HEERE heeft geseyt, dat hy in de donckerheyt soude woonen. |
| 2 Ende ick hebbe u een Huys ter woonstede gebouwt, ende eene vaste plaetse, tot uwe eeuwige wooninge. |
| 3 Daerna wendde de Coninck sijn aengesicht om, ende segende de gantsche gemeynte Israëls: ende de gantsche gemeynte Israëls stont. |
| 4 Ende hy seyde, Gelooft zy de HEERE de Godt Israëls, die met sijnen mont tot mijnen vader David gesproken heeft, ende heeft het met sijne handen vervult, seggende: |
| 5 Van dien dage aen, dat ick mijn volck uyt Egyptenland uytgevoert hebbe, en hebbe ick geene stadt verkoren uyt alle stammen Israëls, om een Huys te bouwen, dat mijn Naem daer soude wesen: nochte geenen man verkoren, om een Voorganger te zijn over mijn volck Israël. |
| 6 Maer ick hebbe Ierusalem verkoren, dat mijn Naem daer soude wesen: Ende ick hebbe David verkoren, dat hy over mijn volck Israël wesen soude. |
| 7 Het was oock in ’t herte mijns vaders Davids, een Huys te bouwen den Name des HEEREN des Godts Israëls. |
| 8 Maer de HEERE seyde tot mijnen vader David: Dewijle dat in u herte geweest is, mijnen Name een Huys te bouwen; ghy hebt wel gedaen, dattet in u herte geweest is. |
| 9 Evenwel ghy en sult dat Huys niet bouwen: maer uw’ sone, die uyt uwe lendenen voortkomen sal, sie sal mijnen Naem dat Huys bouwen. |
| 10 So heeft de HEERE sijn woort bevestigt, dat hy gesproken hadde: want ick ben opgestaen inde plaetse mijnes vaders Davids, ende ick sitte op den throon Israëls, gelijck als de HEERE gesproken heeft, ende ick hebbe een Huys gebouwt, den Name des HEEREN des Godts Israëls. |
| 11 Ende ick hebbe daer de Arke gestelt, daer in het verbondt des HEEREN is, het welcke hy maeckte met de kinderen Israëls. |
| 12 Ende hy stont voor den altaer des HEEREN, tegen over de gantsche gemeynte Israëls: ende hy breydde sijne handen uyt: |
| 13 (Want Salomo hadde een koperen gestoelte gemaeckt, ende haddet gestelt in’t midden des Voorhofs, zijnde vijf ellen in sijne lengte, ende vijf ellen in sijne breedte, ende drie ellen in sijne hoochte, ende hy stont daer op, ende knielde op sijne knien voor de gantsche gemeynte Israëls, ende breydde sijne handen uyt nae den hemel.) |
| 14 Ende hy seyde; HEERE Godt Israëls, daer en is geen Godt gelijck ghy inden Hemel, noch op der aerde: houdende het verbondt, ende de weldadicheyt uwen knechten, die voor u aengesicht met haer gantsche herte wandelen: |
| 15 Die uwen knecht mijnen vader David gehouden hebt, dat ghy tot hem gesproken hadt: want met uwen mont hebt ghy gesproken, ende met uwe hant vervult, gelijck het te desen dage is. |
| 16 Ende nu HEERE Godt Israëls; houdt uwen knecht mijnen vader David, dat ghy tot hem gesproken hebt, seggende, Geen man en sal u van voor mijn aengesichte afgesneden worden, die sitte op den throon Israëls: alleenlick so uwe sonen haren wech bewaren, om te wandelen in mijne wet, gelijck als ghy gewandelt heb tvoor mijn aengesichte. |
| 17 Nu dan, ô HEERE Godt Israëls, laet u woort waer worden, ’twelck ghy gesproken hebt tot uwen knecht, tot David. |
| 18 Maer waerlick, soude Godt by de menschen op der aerde woonen? Siet, de Hemelen, ja de Hemel der Hemelen en souden u niet begrijpen; hoe veel te min dit Huys, dat ick gebouwt hebbe; |
| 19 Wendt u dan noch tot het gebedt uwes knechts, ende tot sijne smeeckinge, ô HEERE mijn Godt, om te hooren nae het geroep, ende nae het gebedt, dat uwe knecht voor u aengesicht biddet. |
| 20 Dat uwe oogen open zijn, dach ende nacht over dit Huys, over de plaetse van de welcke ghy geseyt hebt, uwen Name daer te sullen setten: om te hooren nae het gebedt, ’twelck uwe knecht bidden sal in dese plaetse. |
| 21 Hoort dan nae de smeeckingen uwes knechts, ende uwes volcks Israëls, die in dese plaetse sullen bidden: ende hoort ghy uyt de plaetse uwer wooninge, uyt den Hemel; ja hoort, ende vergeeft. |
| 22 Wanner yemant tegens sijnen naesten sal gesondigt hebben, ende die hem eenen eedt des vloecks opgeleyt sal hebben, om hem selven te vervloecken, ende den eedt des vloecks voor uwen altaer, in dit Huys komen sal: |
| 23 Hoort ghy dan uyt den Hemel, ende doet, ende richtet uwe knechten, vergeldende den godloosen, gevende sijnen wech op sijnen kop: ende rechtveerdigende den rechtveerdigen, gevende hem nae sijne gerechticheyt. |
| 24 Wanneer oock u volck Israël voor het aengesicht des vyants sal geslagen worden, om datse tegens u gesondiget sullen hebben: ende hen bekeeren, ende uwen Name belijden, ende voor u aengesicht in dit Huys bidden, ende smeecken sullen: |
| 25 Hoort ghy dan uyt den Hemel, ende vergeeft de sonden uwes volcks Israëls; ende brengtse weder in het lant, dat ghy hen, ende haren vaderen gegeven hebt. |
| 26 Als den Hemel sal gesloten zijn, datter geenen regen en is, omdat sy tegen u gesondiget sullen hebben, ende sy in dese plaetse bidden, ende uwen Name belijden, [ende] van hare sonden hen bekeeren sullen, als ghyse geplaegt sult hebben: |
| 27 Hoort ghy dan inden Hemel, ende vergeeft de sonde uwer knechten, ende uwes volcks Israëls, als ghy hen sult geleert hebben den goeden wech, inden welcken sy wandelen sullen; ende geeft regen op u lant, dat ghy uwen volcke tot een erffenisse gegeven hebt. |
| 28 Alsser honger in het lant wesen sal, alsser peste wesen sal, alsser brandt-coorn, ofte honich-dauw, sprinck-hanen, ende keveren wesen sullen, als yemant van sijne vyanden in ’t lant sijner poorten hem belegeren sal, [ofte] eenige plage, ofte eenige kranckheyt wesen sal: |
| 29 Alle gebedt, alle smeeckinge, die van eenich mensche, ofte van al u volck Israël geschieden sal: als sy erkennen een yeder sijne plage, ende sijne smerte, ende [een yeder] sijne handen in dit Huys uytbreyden sal: |
| 30 Hoort ghy dan uyt den Hemel, de vaste plaetse uwer wooninge, ende vergeeft, ende geeft eenen yegelicken nae alle sijne wegen, gelijck ghy sijn herte kent, want ghy alleene kent het herte vande kinderen der menschen. |
| 31 Op dat sy u vreesen, om te wandelen in uwe wegen, alle de dagen, diese leven sullen op het lant, dat ghy onsen vaderen gegeven hebt. |
| 32 Selfs oock aengaende den vreemden, die van u volck Israël niet zijn en sal; maer uyt verren lande, om uwes grooten naems, ende uwer stercker hant, ende uwes uytgestreckten arms wille, komen sal: als sy komen, ende bidden sullen in dit Huys: |
| 33 Hoort ghy dan uyt den Hemel, uyt de vaste plaetse uwer wooninge, ende doet nae alles, daerom die vreemde tot u roepen sal: op dat alle volckeren der aerde uwen Name kennen, soo om u te vreesen, gelijck u volck Israël, als om te weten, dat uwe Naem genaemt wort over dit Huys, ’twelck ick gebouwt hebbe. |
| 34 Wanneer u volck in den krijch tegen sijne vyanden uyttrecken sal door den wech, dien ghyse henen senden sult, ende sullen tot u bidden nae den wech deser stadt, die ghy verkoren hebt, ende nae dit Huys, ’t welck ick uwen Name gebouwt hebbe. |
| 35 Hoort dan uyt den Hemel haer gebedt, ende hare smeeckinge, ende voert haer recht uyt. |
| 36 Wanneer sy gesondiget sullen hebben tegen u, (want geen mensch en isser, die niet en sondigt) endy ghy tegen hen vertoornt sult zijn, ende hen leveren sult voor het aengesicht des vyants, dat de gene, die hen gevangen hebben, hen gevanckelick wechvoeren in een lant, dat verre, ofte naeby is: |
| 37 Ende sy in ’t lant, daerse gevanckelick wechgevoert zijn, weder aen haer herte brengen sullen, datse sich bekeeren, ende tot u smeecken in het lant harer gevanckenisse, seggende: Wy hebben gesondiget, verkeerdelick gedaen, ende godlooslick gehandelt: |
| 38 Ende sy hen tot u bekeeren met haer gantsche herte, ende met hare gantsche ziele, in het lant harer gevanckenisse, daer sy hen gevanckelick wechgevoert hebben, ende bidden sullen nae den wech hares lants, dat ghy haren vaderen gegeven hebt, ende nae dese stadt, die ghy verkoren hebt, ende nae dit Huys, dat ick uwen Name gebouwt hebbe: |
| 39 Hoort dan uyt den Hemel, uyt de vaste plaetse uwer wooninge, haer gebedt, ende hare smeeckingen, ende voert haer recht uyt: ende vergeeft uwen volcke, datse tegen u gesondigt sullen hebben. |
| 40 Nu mijn Godt, laet doch uwe oogen open, ende uwe ooren opmerckende zijn, tot het gebedt deser plaetse. |
| 41 Ende nu, HEERE Godt, maeckt u op tot uwe ruste, ghy, ende de Arke uwer kracht: laet uwe Priesters, HEERE Godt, met heyl bekleedt worden, ende laet uwe gunst-genooten over ’tgoede blijde zijn. |
| 42 O HEERE Godt, en wendt het aengesicht uwes gesalfden niet af: gedenckt der weldadicheden Davids uwes knechts. |
