IN desen brief verdedight den Apostel insonderheyt sijne Leere, ende sijn Apostelschap, tegen de voorgevingen ende lasteringen der valsche Apostelen. Ende na een korte inleydinge begrepen in de 7 eerste versen van ’t eerste Capittel, verklaert hy inde reste van ’t Capittel, waerom hy, volgens sijne belofte inden voorgaenden brief gedaen, tot haer noch niet en was gekomen: namelijck niet uyt eenige lichtveerdigheydt, maer van wegen de sware vervolgingen, die hem in Asien hadden gedruckt: ende om dat hy haer tijt wilde geven, de gebreken die hy in haer berispt hadde, te beteren: op dat hy also in vriendelickheyt by haer mochte zijn. In het 2 Capit. geeft hy reden van sijn hardt schrijven over het dulden des bloedt-schenders, ende vermaent haer dat sy den selven, overmits sijn leetwesen ende Goddelicke droefheyt, weder souden troosten ende aen-nemen. In het 3 Capit. stelt hy een onderscheydt tusschen de leere der valscher Apostelen, die de VVet dreven, welcke hy een doodt-slaende letter noemt, ende sijne leere die een leere des levens, ende een dienst des Geests is. In ’t 4 Capit. verklaert hy dat sy dit onderscheydt onder haer sodanich hadden bevonden, ende dat sijn Euangelium niet bedeckt en was dan voor dien die verloren gaen: ende bewijst met sijn exempel hoe krachtigh de Geest CHRISTI door dit woort des cruyces is, om alle swarigheden met lijdtsaemheydt te verdragen. In het vijfde Capittel betuyght hy dat wy door de selve Leere ende Geest CHRISTI beweeght worden, om desen aerdtschen tabernakel gewilligh af te leggen, ende na een beter leven te verlangen: ende stelt tot een fondament van dit verlangen de Leere onser versoeninghe met Godt door den doodt CHRISTI, waer van d’Apostelen bootschappers waren. VVaer uyt hy in het 6 Capit. seer ernstige ende krachtige vermaningen treckt tot lijdsaemheyt ende Godtsaligheyt: ende stelt de selve in sijnen persoon voor, haer in het eynde waerschouwende tegen de gemeynschap met den ongeloovigen ende afgoden-dienaers. In ’t 7 Capit. betuyght hy de vergenoeginge, die hy ontfangen heeft in sijn gemoet, wanneer hy verstaen heeft hoe sy sijne vermaninge ten deele hadden aengenomen, ende over de vorige gebreken leetwesen hadden getoont. In ’t 8 ende 9 Capittel handelt hy in ’t breede van de handt-reyckingen ende aelmoessen, uyt wat grondt die moeten voortkomen, ende waer toe sy moeten gericht worden. Ende in ’t 10 Cap. van sijne geestelijcke macht, die hy niet tot verbrekinge maer tot stichtinge hadde ontfangen: waer by hy voeght eenen Apostolischen roem, betoonende dat de valsche Apostelen nergens over en konden roemen, daer hy niet overvloediger en konde over roemen, ende dat hy daer in boven haer veel voordeelen hadde, tot het eynde des 11 Capit. In ’t 12 Capit. spreeckt hy van de sonderlinge openbaringen, die hem van CHRISTO in den derden hemel gedaen waren, ende betuyght dat hem daerom eenen engel Satan in sijn vleesch was gegheven tot sijner vernederinge: verklarende voorder hoe hy onder haer hadde gewandelt, als een ghetrouw Apostel CHRISTI, sonder hem selven ergens in te soecken. Hy waerschouwt eyndelijck in het 13 Capit. de gene die tegen sijne vermaningen souden hartneckigh zijn, ende dreyghtse met sijne Apostolische macht, soo sy haer niet en bekeerden. Besluyt daer nae in de dry laetste versen sijnen brief met een toe-wenschinge alles goets, ende met de gewoonlijcke Apostolische groete, mitsgaders met een ernstich gebedt voor haer. |