Op deze pagina kunt u de Statenvertaling raadplegen in de editie van 1637 en/of 1657. De edities 1637, 1657 en de GBS-editie kunnen naar keuze parallel worden weergegeven. (Bij parallelweergave worden bij een vers eerst de kanttekeningen met verwijsteksten getoond, daarna de verklarende kanttekeningen.)
| 1 OCh dat mijn hooft water ware, ende mijn’ ooge een sprinck-ader van tranen! so soud’ ick dach ende nacht beweenen de verslagene der dochter mijns volcks. |
| 2 Och dat ick in de woestijne een herberge der wandelaers hadde! so soud’ ick mijn volck verlaten, ende van hen trecken: want sy zijn alle overspeelders, een trouloosen hoop. |
| 3 Ende sy spannen hare tonge, [als] haren boge, [tot] leugen; sy worden geweldich in den lande, doch niet tot waerheyt: want sy gaen voort van boosheyt tot boosheyt, maer my en kennen sy niet, spreeckt de HEERE. |
| 4 Wachtet u, een yegelijck van sijnen vrient, ende en vertrouwet niet op eenigen broeder: want elck broeder doet niet dan bedriegen, ende elck vrient wandelt [in] achterklap. |
| 5 Ende sy handelen bedriechlick, een yeder met sijnen vrient, ende en spreken de waerheyt niet: sy leeren hare tonge leugen spreken, sy maken sich moede met verkeerdelick te handelen. |
| 6 Uwe wooninge is in’t midden van bedroch: door bedroch weygeren sy my te kennen, spreeckt de HEERE. |
| 7 Daerom seyt de HEERE der heyrscharen alsoo; Siet ick salse smelten ende salse beproeven: want hoe soud’ ick [anders] doen, ten aensien der dochter mijns volcks? |
| 8 Hare tonge is een moort-pijl, sy spreeckt bedroch: een yeder spreeckt met sijnen naesten [van] vrede met sijnen mont, maer in sijn binnenste leyt hy sijne lagen. |
| 9 Soud’ ickse om dese dingen niet besoecken, spreeckt de HEERE? en soude mijne ziele haer niet wreken aen sulck een volck, als dit is? |
| 10 Ick sal een geween ende eene weeklage opheffen over de bergen, ende een klaechliedt over de herders-hutten der woestijne: want sy zijn afgebrandt, datter niemant door en gaet, ende men hoorter geene stemme van vee; van de vogelen des Hemels aen tot de beesten toe, zijnse wech-gesworven, doorgegaen. |
| 11 Ende ick sal Ierusalem stellen tot [steen]hoopen, [tot] eene wooninge der draken: ende de steden van Iuda sal ick stellen [tot] eene verwoestinge, sonder inwoonder. |
| 12 Wie is de wijse man, die dit verstae? ende tot wien heeft de mont des HEEREN gesproken, dat hy’t vercondige? Waerom het lant vergaen [ende] afgebrant zy als eene woestijne, datter niemant door en gaet. |
| 13 Ende de HEERE seyde; Om dat sy mijne wet, die ick voor haer aengesichte gegeven hadde, verlaten hebben: ende nae mijne stemme niet gehoort, noch daer nae gewandelt en hebben: |
| 14 Maer hebben gewandelt na het goetduncken haers herten: ende na de Baals, het welcke hare vaders hen geleert hadden: |
| 15 Daerom seyt de HEERE der heyrscharen, de Godt Israëls, alsoo; Siet ick sal dit volck spijsen met alssen: ende ick salse drencken met galle-water. |
| 16 Ende ick salse verstroyen onder de heydenen, die sy niet gekent en hebben, sy noch hare vaders: ende ick sal het sweert achter hen senden, tot dat ickse verteert sal hebben. |
| 17 Soo seyt de HEERE der heyrscharen, Merckt daer op, ende roepet klaegvrouwen, datse komen: ende sendet henen nae de wijse [vrouwen], datse komen, |
| 18 Ende haesten, ende een weeklage over ons opheffen: dat onse oogen van tranen nederdalen, ende onse oogen-leden van water vlieten. |
| 19 Want daer is eene stemme van weeklage gehoort uyt Zion: Hoe zijn wy verstoort! wy zijn seer beschaemt, om dat wy het lant hebben verlaten, om datse onse wooningen hebben omgeworpen. |
| 20 Hooret dan des HEEREN woort, ghy wijven, ende uwe oore ontfange het woort sijns monts: ende leeret uwe dochteren weeklagen, ende elck-eene hare met-gesellinne klaeg-liederen. |
| 21 Want de doot is geklommen in onse vensteren, sy is in onse Palleysen gekomen: om de kinderkens uyt te roeyen van de wijcken, de jongelingen van de straten. |
| 22 Spreeckt; Soo spreeckt de HEERE, Ia een doot lichaem des menschen sal liggen, als mist op het open velt: ende als eene garve achter den maeyer, die niemant op en samelt. |
| 23 Soo seyt de HEERE: Een wijse en beroeme sich niet in sijne wijsheyt, ende de stercke en beroeme sich niet in sijne sterckheyt: een rijcke en beroeme sich niet in sijnen rijckdom. |
| 24 Maer die sich beroemt, beroeme sich hier in, dat hy verstaet, ende my kent, dat ick de HEERE ben, doende weldadicheyt, recht ende gerechticheyt op der aerden: want in die dingen hebbe ick lust, spreeckt de HEERE. |
| 25 Siet, de dagen komen, spreeckt de HEERE, dat ick besoeckinge sal doen, over allen besnedenen, met de gene die de voorhuyt hebben. |
| 26 Over Egypten, ende over Iuda, ende over Edom, ende over de kinderen Ammons, ende over Moab, ende over alle die aen de hoecken afgekort zijn, die in de woestijne woonen: want alle de heydenen hebben de voorhuyt, maer het gantsche huys Israëls heeft de voorhuyt des herten. |
