Op deze pagina kunt u de Statenvertaling raadplegen in de editie van 1637 en/of 1657. De edities 1637, 1657 en de GBS-editie kunnen naar keuze parallel worden weergegeven. (Bij parallelweergave worden bij een vers eerst de kanttekeningen met verwijsteksten getoond, daarna de verklarende kanttekeningen.)
| 1 SO ghy u bekeeren sult, Israël, spreeckt de HEERE, bekeert u tot my: ende so ghy uwe verfoeyselen van mijn aengesichte sult wech-doen, so en swerft niet om. |
| 2 Maer sweert, [Soo waerachtich als] de HEERE leeft, in waerheyt, in recht, ende in gerechticheyt: so sullen sich de Heydenen in hem segenen, ende sich in hem roemen. |
| 3 Want soo seyt de HEERE tot de mannen van Iuda, ende tot Ierusalem; Braeckt u lieden een braecklant: ende en zaeyt niet onder de doornen. |
| 4 Besnijdet u den HEERE, ende doet wech de voorhuyden uwes herten, ghy mannen van Iuda, ende inwoonders van Ierusalem: op dat mijne grimmicheyt niet uyt en vare als een vyer, ende brande, dat niemant blusschen en konne, van wegen de boosheyt uwer handelingen. |
| 5 Verkondiget in Iuda, ende laet’et hooren te Ierusalem, ende segt het; ja blaset de basuyne in den lande: roepet met voller [stemme], ende segget; Versamelt u lieden, ende laet ons ingaen in de vaste steden. |
| 6 Werpet de baniere op nae Zion, vluchtet met hoopen, en blijvet niet staen: want ick brenge een quaet aen van’t Noorden, ende eene groote breucke. |
| 7 De Leeuw is opgekomen uyt sijne hage, ende de verderver der heydenen is opgetrocken, hy is uytgegaen uyt sijne plaetse: om u lant te stellen in verwoestinge; uwe steden sullen verstoort worden, datter niemant in en woone. |
| 8 Hierom gordet sacken aen, bedrijvet misbaer ende huylet: want de hitticheyt van des HEEREN toorn en is niet van ons afgekeert. |
| 9 Ende het sal te dier tijt geschieden, spreeckt de HEERE, [dat] het herte des Conincks ende het herte der Vorsten vergaen sal: ende de Priesters sullen sich ontsetten, ende de Propheten sich verwonderen. |
| 10 Doe seyd’ ick, Ach Heere HEERE, Waerlick ghy hebt dit volck, ende Ierusalem, grootlicx bedrogen, seggende; Ghylieden sult vrede hebben: daer het sweert tot aen de ziele raeckt. |
| 11 Te dier tijt sal tot desen volcke ende tot Ierusalem geseyt worden; Een dorre wint van de hooge plaetsen in de woestijne, des weechs der dochter mijns volcks: niet om te wannen, nochte om te suyveren: |
| 12 Daer sal my een wint komen, die hen te sterck sal zijn: Nu sal ick oock oordeelen tegens hen uytspreken. |
| 13 Siet, hy komt op als wolcken, ende sijne wagenen zijn als een wervelwint, sijne peerden zijn sneller dan arenden: wee ons, want wy zijn verwoest. |
| 14 Wascht u herte van boosheyt, ô Ierusalem, op dat ghy behouden wordet: hoe lange sult ghy de gedachten uwer ydelheyt in’t binnenste van u laten vernachten. |
| 15 Want een stemme verkondicht van Dan af, ende doet elende hooren van’t geberchte Ephraims. |
| 16 Vermeldet den volckeren, siet, doet’et hooren tegen Ierusalem; daer komen hoeders uyt verren lande: ende sy verheffen hare stemme tegen de steden van Iuda. |
| 17 Als de wachters der velden, zijn sy rontom tegen haer: om dat sy tegen my wederspannich geweest is, spreeckt de HEERE. |
| 18 Uwen wech ende uwe handelingen hebben u dese dingen gedaen: dit is uwe boosheyt, dat het [soo] bitter is, dat het tot aen u herte raeckt. |
| 19 O mijn ingewant, mijn ingewant! ick hebbe barens wee, ô wanden mijns herten! mijn herte maeckt getier in my, ick en kan niet swijgen: want ghy, mijne ziele, hoort het geluyt der basuyne, [ende] het krijchs-geschrey. |
| 20 Breucke op breucke wortter uytgeroepen; want het gantsche lant is verstoort: haestelick zijn mijne tenten verstoort, mijne gordijnen in een oogenblick. |
| 21 Hoe lange sal ick de baniere sien? het geluyt der basuyne hooren? |
| 22 Sekerlick, mijn volck is dwaes, my en kennen sy niet; ’t zijn sotte kinderen, ende en zijn niet verstandich: wijs zijnse om quaet te doen, maer goet te doen en wetense niet. |
| 23 Ick sach het lant aen, ende siet het was woest ende ledich: oock nae den hemel, ende sijn licht en wasser niet. |
| 24 Ick sach de bergen aen, ende siet sy beefden: ende alle de heuvelen schuddeden. |
| 25 Ick sach, ende siet daer en was geen mensche: ende alle vogelen des hemels waren wech-gevlogen. |
| 26 Ick sach, ende siet het vruchtbaer lant was eene woestijne: ende alle sijne steden waren afgebroken, van wegen den HEERE, van wegen de hitticheyt sijns toorns. |
| 27 Want soo seyt de HEERE: Dit gantsche lant sal eene woestheyt zijn: (doch ick en sal geene voleyndinge maken.) |
| 28 Hierom sal de aerde treuren: ende den hemel daer boven swart zijn: om dat ick het hebbe gesproken, ick hebbe ’t voorgenomen, ende ’t sal my niet rouwen, ende ick sal my daer van niet afkeeren. |
| 29 Van ’t geroep der ruyteren ende boogschutters vluchten alle de steden; sy gaen in de wolcken, ende klimmen op de rotzen: alle de steden zijn verlaten, so dat niemant in de selve en woont. |
| 30 Wat sult ghy dan doen, ghy verwoestede? al kleeddet ghy u met scharlaken, al vercierdet ghy u met gouden cieraet, al scheurdet ghy uwe oogen met blancketsel, so soudt ghy u [doch] te vergeefs opproncken: de boelen versmaden u, sy sullen uwe ziele soecken. |
| 31 Want ick hoor’ eene stemme als eener [vrouwe] die in arbeyt is, eene benautheyt als eener die in des eersten kindes nooden is, de stemme der dochter Zions, sy hijgt, sy breydt hare handen uyt, [seggende]: ô wee my nu, want mijne ziele is moede van wegen de dootslagers. |
